Rodzaje stanowisk we wspinaczce tradowej

Wspinaczka tradowa, zwana też tradycyjną, polega na wspinaniu się po drogach nieubezpieczonych (lub ubezpieczonych w niewystarczający sposób) na własnej asekuracji. Odbywa się to poprzez tworzenie własnych przelotów (punktów asekuracyjnych), które po przejściu zostają zebrane, pozostawiając skały w nienaruszonym stanie. Drogi, które są dłuższe niż liny, podzielone zostają na tak zwane wyciągi (stąd też nazwa wspinaczka wielowyciągowa). 

Wspinaczka tradowa może odbywać się po drogach zupełnie nieznanych (nazywana jest wtedy Ground Up) lub po drogach wstępnie rozpoznanych ze zjazdu lub „na wędkę” (Head Point). W obu przypadkach konieczne jest tworzenie stanowisk opartych na punktach asekuracyjnych, które ze względu na pełnione funkcje można podzielić na:

• stanowiska zjazdowe – zamieszczone na końcu drogi, wykorzystywane do zejścia z drogi wspinaczkowej po jej zakończeniu, budowane za pomocą sprzętu wspinaczkowego lub elementów naturalnych takich jak bloki skalne, drzewa;
• stanowiska asekuracyjne – służące do zabezpieczenia osoby, która asekuruje wspinacza, szczególnie ważne, gdy teren jest bardzo stromy;
• stanowiska pośrednie – koniecznie przy wspinaczce wielowyciągowej (kiedy droga jest dłuższa niż używana lina), dzięki nim możliwe jest podzielenie drogi na kilka etapów (wyciągów);
• stanowiska wiszące – stanowiska bez oparcia na półce skalnej, znajdujące się w pionowym lub przewieszonym terenie.

Wspinaczka tradowa to dyscyplina niebezpieczna, więc przeznaczona tylko dla osób o dużej sprawności fizycznej, z dużym doświadczeniem. Wymaga też zastosowania specjalistycznego sprzętu. Zawsze wybieraj profesjonalny sprzęt wspinaczkowy z certyfikatami. 

Stanowiska asekuracyjne 

Ze względu na budowę wyróżniamy kilka rodzajów stanowisk asekuracyjnych, wśród których najbardziej popularne to stanowisko samonastawne (samowyrównujące). Wymaga ono dwóch punktów tego samego rodzaju (dwa spity lub dwa ringi) i odpowiedniego ich rozmieszczenia. Nadaje się do zastosowania na dość bezpiecznym, niezbyt kruchym terenie. Jeśli jeden punków zostanie wyrwany, w czasie odpadnięcia, drugi punkt zostanie szarpnięty po rozwinięciu się taśmy na całą długość. Dlatego częstą praktyką jest ograniczenie samonastawności poprzez zastosowanie specjalnych węzłów. 

Dość znanym rodzajem stanowiska jest również „motylek” - nieco bardziej skomplikowany w budowie. Jego założenie wymaga przynajmniej 60 cm pętli. W razie utraty jednego z dwóch punktów udar zostaje zminimalizowany dzięki zastosowaniu kluczek. Jego wadą jest brak samonastawności po zaciśnięciu kluczki. Jeszcze bardziej skomplikowane w budowie jest stanowisko typu „pajączek”, w którym siły w czasie szarpnięcia rozkładają się równomiernie na wszystkie punkty. Nawet jeśli jeden z nich zostanie wyrwany, pozostałe nie zostaną szarpnięte. Zasada działania jest podobna jak w motylku, jednak stanowisko jest mocniejsze. Wymaga użycia dwóch minimum 80 cm pętli. Spotykanymi dość często stanowiskami jest także quad, składające się z trzech punktów, equalette złożone najczęściej z dwóch słabszych i jednego silnego. Oba rodzaje to modyfikacje stanowiska z ograniczoną samonastawnością. Stosowane przez doświadczonych alpinistów są także stanowiska hybrydowe, łączące elementy różnych form w jednym. Od ich wiedzy i umiejętności zależy trafność i skuteczność w doborze odpowiednich stanowisk do danej sytuacji.